Όλη μου τη ζωή αυτήν τη δουλειά έχω κάνει μόνο, ψήστης. Ξεκίνησα από την Ομόνοια, στη Σατωβριάνδου, μικρό παιδί με κοντά παντελονάκια. Και ψάρια έχω ψήσει, στο Τουρκολίμανο στον Πειραιά. Ούτε αυτά τα μαγαζιά υπάρχουν ούτε οι άνθρωποι πια.
Πάντα είχα στο νου μου να κάνω κάτι δικό μου, ήθελα να δημιουργήσω κάτι δικό μου και το '68 μόλις τέλειωσε η καλοκαιρινή σεζόν που είχαμε δουλειά, είπα στο αφεντικό μου «φεύγω» και άνοιξα το πρώτο μαγαζί στην Πανδρόσου 11.
Το '78 ήρθα εδώ, στην Ευριπίδου. 40 χρόνια επαγγελματίας. Στην αρχή είχα και μπιφτέκια και άλλα κρέατα, αλλά το χοιρινό το τρώει και το προτιμάει περισσότερο ο κόσμος, είναι τρυφερό και νόστιμο, έτσι αποφάσισα να βάλω καθαρό κρέας.
Το παν είναι η καλή ποιότητα, η πρώτη ύλη, να ξέρεις τι σου πουλάνε οι προμηθευτές και να δίνεις μεγάλη προσοχή στο ψήσιμο, να είσαι από πάνω δηλαδή. Και το κάρβουνο παίζει ρόλο, να είναι ελληνικό και να το αφήνεις να θρέψει καλά, να μη βάζεις ξένα κοκ και τέτοια.
Ο Έλληνας και στη νηστεία λίγη τσίκνα θέλει να μυρίσει. Δεν έχει αλλάξει συνήθειες όλα αυτά τα χρόνια. Μέχρι και τη Μεγάλη Πέμπτη που κλείνουμε έρχονται πολλοί και παραγγέλνουν πατάτα, σαλάτα μπίρα... Μόνο. Και παίρνουν μυρωδιά.
Έχω βιβλίο με επισκέπτες από όλο τον κόσμο, έρχονται ολόκληρα γκρουπ από Γαλλία, Γερμανία, Αυστραλία και μου ζητάνε να πάρουν και δέμα μαζί τους για τους γονείς τους που είχαν έρθει κι αυτοί εδώ όταν ήταν νέοι. Και πολλές μανάδες Ελληνίδες το κάνουν αυτό. Τους τα δίνω ψημένα και τα στέλνουν στα παιδιά τους που σπουδάζουν έξω.
Έχει περάσει από δω όλος ο κόσμος, από εργάτες μέχρι μορφωμένοι και διάσημοι. Ο πρώτος αστροναύτης και ο Πρόεδρος της Κύπρου και άλλοι, αλλά δεν κάνει να λέω ονόματα. Όλοι εδώ γίνονται ένα με τον απλό κόσμο. Είναι δύσκολοι οι καιροί στην Ελλάδα για τον επαγγελματία. Κοιτάτε πόσα μαγαζιά κλείνουν γύρω μας. Δεν έχει ο κόσμος χρήμα. Κάτι οι απεργίες, κάτι η φτώχεια, έρχεται και κόσμος που δεν έχει∙ ε, τι να κάνουμε, φαγητό ζητάνε, ό,τι μπορούμε τους δίνουμε.
Οι δύσκολοι πελάτες θέλουν υπομονή και τρόπους. Κανείς δεν έχασε από τους τρόπους. Όσο μπορώ τις αποφεύγω τις κακοτοπιές, καλύτερα να τους κάνεις το χατίρι και δεν πειράζει, αρκεί στο τέλος να κερδίσεις το σεβασμό τους.
Ο κόσμος μας προτιμάει γιατί τον περιποιούμαστε και έχουμε καλή ποιότητα και ποσότητα. Θα αγοράσουμε και 20-30 κιλά κρέας παραπάνω, να είναι πλούσιες οι μερίδες και ας μείνει, αλλά θα φάει ο κόσμος και θα μας θυμάται. Βλέπω την περιοχή, έχει αλλάξει. Όταν ήρθα εδώ ούτε φως δεν είχαμε. Με πιάνει η καρδιά μου όμως. Βλέπω τους νέους μας που ‘ναι έτσι παρατημένοι, ερείπια της ζωής, με τα ναρκωτικά και τις ουσίες. Αυτοί δεν θέλουν φυλακές και δικαστήρια, μια δουλειά θέλουν και φροντίδα.
Για αλυσίδα καταστημάτων μου το έχουν προτείνει πολλοί, αλλά σε αυτήν τη δουλειά πρέπει να είσαι ο ίδιος εκεί, να προσέχεις τον πελάτη, να τον γνωρίσεις, να περάσει και την άλλη μέρα που θα πηγαίνει στη δουλειά του και να σταθεί να σε χαιρετήσει, όλος ο πλούτος του μαγαζάτορα αυτός είναι.
Έχω δυο παιδιά και πολλά εγγόνια. Τα παιδιά μου σπούδασαν, πέρασαν βέβαια κι από εδώ, πήραν μια κοινωνική μόρφωση, σαν να λέμε. Ήθελα κι εγώ να γίνω ψυκτικός, είχα γραφτεί σε μια σχολή, αλλά η επιβίωση δεν με άφησε να τελειώσω. Και τώρα το χαίρομαι που βλέπω τα παιδιά μου να προοδεύουν. Τα εγγόνια μου είναι μικρά ακόμα, ξέρουν βέβαια τι και πως, αλλά δεν φτάνουν ακόμα τον πάγκο.
Ένας παππούς κι ένας πατέρας πρέπει μερικά διδάγματα να τα περνάει στα παιδιά του. Εγώ τους λέω καλή πρόοδο. Κι αυτό τα λέει όλα, και στα σχολεία τους να είναι καλά και να σέβονται τους δικούς τους. Και καλή καρδιά.
Τέλης
Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου