Επισκέπτες σελίδας:

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

Στάλες σιωπής

Ο Δημήτρης Μπονόβας γεννήθηκε στις 10-9-1989 στα Ιωάννινα. Κατάγεται απο τους Ασπραγγέλους Ζαγορίου.
Σπούδασε Πληροφορική στο Α.Τ.Ε.Ι. Δυτικής Μακεδονίας.
Ξεκίνησε την ενασχόληση του με την μουσική και την ποίηση από την ηλικία των 17. Κάτοχος δύο πτυχίων θεωρητικών
(ειδικό
αρμονίας και πτυχίο αντίστιξης) καθώς και ενός πτυχίου ανωτέρων θεωρητικών (πτυχίο φυγής) απο το Ηπειρωτικό Ωδείο
"Τσακάλωφ", με οκταετή
εμπειρία στο πιάνο.
Επίσης συμμετείχε στην 2η και 3η ομαδική ποιητική συλλογή που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διάνυσμα.
Παρακάτω σας παρουσιάζω μερικά από τα ποιήματα του Δημήτρη...

Σιωπή
Οι λέξεις πονάνε αν δεν ξέρεις πώς να τις προφέρεις.
Όσα “ σ’αγαπώ” και να πεις, αν δεν το νιώθεις άσ’το.
Γιατί αγάπη δεν είναι η σάρκα. Ούτε η ηδονή της μιας βραδιάς που ξεχνιέται
μόλις φύγει το αλκοόλ απ’το αίμα. Δυο σώματα βυθισμένα στο τίποτα – αυτό δεν είναι
αγάπη.
Ένα ψεύτικο “μου λείπεις” πίσω από μια οθόνη, δεν λέει κάτι.
Αν όντως σου έλειπε, θα προσπαθούσες. Θα αψηφούσες τις όποιες δυσκολίες.
Θα ήσουν εκεί…
Γι’αυτό σου λέω, το χάσαμε το νόημα. Λόγια, λόγια, λόγια.
Λόγια του αέρα. Μιλάς και δεν ακούω τίποτα.

Στα τρία κόρνερ πέναλντυ
Ο χρόνος περνάει κι όλ’αλλάζουν…
Τα παιχνίδια μας 'γίναν ξεχασμένα ενθύμια στο πατάρι. Οι αλάνες που ματώναμε τα
γόνατα μας έχουν πλέον μετατραπεί σε χωματερές ή κτίρια μεγάλα, ικανά να
σκεπάσουν όσες αναμνήσεις γεννήθηκαν εκεί. Εμείς οι ίδιοι απομακρυνθήκαμε,
τράβηξε ο καθένας τον δρόμο του. Δουλειές, υποχρεώσεις. Κάποιοι κάνανε και
οικογένεια…
Θυμάμαι ακόμα τα σαββατιάτικα πρωινά, που τρέχαμε όλοι πίσω από μια μπάλα
και μόνη μας έγνοια ήταν να τη βάλουμε στο πλεχτό. Ποιο πλεχτό δηλαδή; Δύο
τενεκεδάκια, το ένα απέναντι απ’τ’άλλο ή στην καλύτερη δύο πέτρες.
 Και δώσ’του οι φωνές και οι επευφημίες. Σηκώναμε τη γειτονιά στο πόδι.
Τώρα όμως, έχουμε γίνει εμείς “γειτονιά” και κάποια άλλα παιδιά ματώνουν τα
γόνατα τους.

Στάλες σιωπής
Μεγάλωσα πια και ξέρω.
Κατάλαβα πως ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος από φως και αγάπη. Ότι τα “θέλω”
χρειάζονται πολύ αγώνα για να γίνουν πραγματικότητα.
Ότι οι λέξεις πολλές φορές πονάνε αν δεν ξέρεις να τις χειρίζεσαι. Μπορούν
να γίνουν φτηνά εργαλεία λάσπης. Μαχαίρια που μπαίνουν βαθιά στην καρδιά κι
αφήνουν ουλές.
Οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί πια. Ούτε μια καλημέρα βρε αδερφέ. Σάπια κοινωνία.
Και οι σχέσεις; Βάσανο μεγάλο.
Μεγάλωσα πια και ξέρω.
Ότι τα όνειρα πολλές φορές χάνονται στον κυκεώνα της πραγματικότητας.
Βουλιάζουν σε μια θάλασσα από ψεύτικες υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες. Και οι
παιδικές επιθυμίες γερνάνε μαζί με’μένα.
Οι σχέσεις μας απρόσωπες, χωρίς χρώμα.
Τα “σ’αγαπώ” χωρίς νόημα και τα “μου λείπεις” ψεύτικα.
Το χαμόγελο πικρό κι ειρωνικό.
Άλλαξε τελικά ο κόσμος ή όλα είναι μια ψευδαίσθηση; Μια ψεύτικη ελπίδα,
απλά και μόνο για να μένουμε ζωντανοί;

Παρέα μ' ένα λάθος
Μη μη ρωτήσεις γιατί φεύγω μακριά απ’ότι αγάπησα. Ρώτα με μόνο γιατί επέλεξα
να επιμείνω τόσο πολύ να παλεύω για κάτι που δεν είχε αξία. Ζώντας με την
ψευδαίσθηση του σωστού.
Οι αναμνήσεις μερικές φορές παίζουν άσχημο παιχνίδι κι εκεί που νομίζεις
πως είσ’ελεύθερος, σε χτυπούν πισώπλατα τα περασμένα.
Και τότε φτάνει μόνο ένα βλέμμα για να κυλήσεις πάλι. Φτάνει ένα “μου
λείπεις” για να πιστέψεις. Κι ας ξέρεις πως είναι ψέμα.
Γι’αυτό μη με ρωτάς.
Άσε με να προσπαθήσω να σπάσω τα δεσμά μου, να ελευθερωθώ.
Κι αν ξανάρθουν οι αναμνήσεις, πες πως δώσαμε…

Επιμέλεια: Άγγελος Μητσόπουλος
Ποιητής – Συγγραφέας
allma11@yahoo.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: