Μικρό διαμέρισμα στό κέντρο της πόλης. Παράθυρο φωτισμένο μέσα στή νύχτα, το τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα, άλλο ένα ποτό στο ποτήρι. Το χέρι παίζει νευρικά με το τηλεχειριστήριο και οι εικόνες εναλλάσσονται με ταχύτητα στην οθόνη. Σκοτεινιασμένη η καρδιά κι ο γνώριμος κόμπος στο στομάχι να σφίγγει τα σωθικά. Βαρειά τα βλέφαρα, αλλά ύπνος δεν έρχεται. Χαμένη η ελπίδα, μεγάλο το αδιέξοδο.
Νιώθω την μοναξιά σου και σε καταλαβαίνω. Αφόρητο να' σαι μόνος, να μην έχεις κανένα να σε καταλάβει, να μην έχεις κανένα να ανοίξεις την καρδιά σου και να πείς τον πόνο σου, να μην έχεις κανένα να νοιάζεται για σένα. Κι αυτοί οι λίγοι φίλοι - ή μήπως γνωστοί; - να μην σε καταλαβαίνουν, και συ να μην έχεις όρεξη να επαναλάβεις πάλι την ρουτίνα. Τις ίδιες βαρετές διασκεδάσεις, τις ίδιες ανούσιες κουβέντες για την τρέχουσα επικαιρότητα, τα ίδια χοντροκομμένα αστεία.
Κάποτε διάβαζες το ένα βιβλίο μετά το άλλο, ήθελες να γνωρίσεις τα πάντα, νόμιζες πώς η τέχνη κι η φιλοσοφία θα σε οδηγήσουν στην αλήθεια. Αλήθεια δεν βρήκες, απογοητεύτηκες και τα βιβλία έγιναν περιοδικά «lifestyle», εντρύφησες στην τέχνη του ασήμαντου, βυθίστηκες στην εικονική πραγματικότητα, αφέθηκες στον γυαλιστερό κόσμο του ψέμματος. Φυγή από την καθημερινότητα όλα αυτά, όπως και τα ποτά που πίνεις.
Συντρίφτηκες από την αποτυχία των σχέσεών σου, κι έγινες καχύποπτος, δεν υπάρχουν φίλοι λες, δεν υπάρχει αγάπη. Πολλές εναλλαγές συντρόφων, κάθε φορά τα ίδια μεγάλα λόγια κι ενθουσιασμοί, στο τέλος πάντα αποτυχία. Μικροί θάνατοι οι χωρισμοί, δέν άντεξες τον πόνο, κλείστηκες στον εαυτό σου, κουράστηκες να πληγώνεις και να πληγώνεσαι. Ώρες - ώρες αισθάνεσαι γέρος εκατό χρονών, νιώθεις σαν ξέμπαρκος ναυτικός στο καφενείο, σαν κι αυτούς που λένε τις ίδιες πάντα ιστορίες, περιμένοντας το τέλος. Κι όμως είσαι νέος ακόμα...
Κάποια στιγμή πίστεψες πως αν αποκτήσεις πολλά χρήματα θα λυθεί το πρόβλημα. Αυτό κάνουν όλοι είπες, αυτό είναι το σύνθημα της εποχής, αυτό έκαναν φίλοι και γνωστοί. Έπεσες με τα μούτρα στην δουλειά, έπαιξες στο χρηματιστήριο, κέρδισες, έχασες, απόκτησες διάφορα, κατανάλωσες, μα η μοναξιά σου παρέμεινε.
H ζωή είναι ένα παραμύθι κι η ιστορία του εξαρτάται από σένα...
http://lifedrops.pblogs.gr/2008/10/enas-mikros-thanatos-o-hwrismos.html
