Άκουγα κάθε πρωί το ξυπνητήρι τότε που ήμουν μικρή. Πρώτη σηκωνόταν η μαμά μου, αγουροξυπνημένη, ανέβαζε τα στόρια να μπει λίγο φως. Έπειτα ο μπαμπάς μου, άνοιγε την τηλεόραση να δει τις πρωινές ειδήσεις, έπινε καφέ και κάπνιζε. Η μαμά στον καθρέφτη ετοιμαζόταν, ερχόταν η γιαγιά να με κρατήσει τις ώρες που έλειπαν, μου έδιναν ένα φιλί πεταχτό και φεύγαν και οι δυο. Μέσα στο μικρό μου μυαλουδάκι φαινόντουσαν υπέροχα. Ανυπομονούσα να έρθει η μέρα που θα χτυπήσει το ξυπνητήρι και για μένα! Και ήρθε! Με σήκωσε η μανούλα μου, μου έπλυνε το πρόσωπο, μου φόρεσε φόρεμα και δυο φιογκάκια στα μαλλιά και με πήρε απ' το χέρι να με πάει στο σχολείο... Καθόλου δεν μ' άρεσε. Ξυπνούσα κάθε πρωί με κλάματα. Άργησα να προσαρμοστώ, άργησα να κάνω φίλους. Άκουγα την κόρνα του σχολικού κι έτρεχα να κρυφτώ για να μη με βρουν... Το ξυπνητήρι... Κάθε πρωί να χτυπάει και να τερματίζει βίαια τα όνειρά μου, μέχρι και σήμερα. Μαθήτρια, φοιτήτρια, εργαζόμενη. Απο παιδί περίμενα την Παρασκευή να χτυπήσει το κουδούνι και να σχολάσω. Θυμάμαι που συναντιόμασταν στο πάρκο και παίζαμε, με κρύο, με βροχή, μέχρι να νυχτώσει.
