Άκουγα κάθε πρωί το ξυπνητήρι τότε που ήμουν μικρή. Πρώτη σηκωνόταν η μαμά μου, αγουροξυπνημένη, ανέβαζε τα στόρια να μπει λίγο φως. Έπειτα ο μπαμπάς μου, άνοιγε την τηλεόραση να δει τις πρωινές ειδήσεις, έπινε καφέ και κάπνιζε. Η μαμά στον καθρέφτη ετοιμαζόταν, ερχόταν η γιαγιά να με κρατήσει τις ώρες που έλειπαν, μου έδιναν ένα φιλί πεταχτό και φεύγαν και οι δυο. Μέσα στο μικρό μου μυαλουδάκι φαινόντουσαν υπέροχα. Ανυπομονούσα να έρθει η μέρα που θα χτυπήσει το ξυπνητήρι και για μένα! Και ήρθε! Με σήκωσε η μανούλα μου, μου έπλυνε το πρόσωπο, μου φόρεσε φόρεμα και δυο φιογκάκια στα μαλλιά και με πήρε απ' το χέρι να με πάει στο σχολείο... Καθόλου δεν μ' άρεσε. Ξυπνούσα κάθε πρωί με κλάματα. Άργησα να προσαρμοστώ, άργησα να κάνω φίλους. Άκουγα την κόρνα του σχολικού κι έτρεχα να κρυφτώ για να μη με βρουν... Το ξυπνητήρι... Κάθε πρωί να χτυπάει και να τερματίζει βίαια τα όνειρά μου, μέχρι και σήμερα. Μαθήτρια, φοιτήτρια, εργαζόμενη. Απο παιδί περίμενα την Παρασκευή να χτυπήσει το κουδούνι και να σχολάσω. Θυμάμαι που συναντιόμασταν στο πάρκο και παίζαμε, με κρύο, με βροχή, μέχρι να νυχτώσει.
Και στην εφηβεία κάναμε όνειρα ξαπλωμένοι στα γρασίδια. Πώς θα είμαστε στα 30 άραγε? Θα έχω δικό μου σπίτι, σκεφτόμουνα, θα έχω και δικό μου αμάξι, θα δουλεύω και θα έχω λεφτά να πηγαίνω εκδρομές τα σαββατοκύριακα, κι όταν δεν πηγαίνω εκδρομές θα καλώ φίλους στο σπίτι να μαγειρεύουμε! Μετά την εφηβεία ήρθαν τα 18, η ενηλικίωση, οι πρώτοι έρωτες, οι πρώτες κατραπακιές, οι πανελλήνιες εξετάσεις και η εισαγωγή στις σχολές που επιλέξαμε. Φοιτητικά χρόνια, καινούργιες παρέες! Να βρω και μια δουλειά να έχω το δικό μου χαρτζιλίκι, να ανακουφίσω λίγο τη μαμά και τον μπαμπά. Δουλειές του ποδαριού, διαφημιστικά φυλλάδια, σερβιτόρα σε καφετέρια, dj σε bar, οτιδήποτε. Πορείες και διαδηλώσεις, πόλεμοι, εκλογές, βγαίναμε στους δρόμους και φωνάζαμε, αλείφαμε τα πρόσωπά μας με μαλόξ για να μην μας πιάσουν τα δακρυγόνα. Θα αλλάζαμε τον κόσμο, θα βοηθούσαμε τις μειονότητες, θα σταματούσαμε τους βομβαρδισμούς. Όνειρα και επανάσταση... Δεν ξέραμε... Η ορκωμοσία και το πτυχίο! Το πτυχίο και η κανονική δουλειά που θα ερχόταν, τέλος τα ξενύχτια! Οι εκδρομές που ονειρευόμουν, βόλτες στην αγορά, καφέδες και γέλια! Και η κρίση...
Η οικονομική κρίση που σε όλους φάνηκε αστείο. Κανείς μας δεν το πίστευε! Μέχρι που η καλύτερή μου φίλη μάζεψε μια μέρα τα πράγματά της κι έφυγε στο εξωτερικό. Ο καλύτερός μου φίλος άφησε την μικρή μας πόλη και πήγε στην πρωτεύουσα. Και γω κάθε χρόνο άλλαζα δουλειά. Η σύνταξη της μαμάς μειώθηκε, η σύνταξη του μπαμπά κατακρεουργήθηκε. Και η αγαπημένη μου γιαγιά που μας βοηθούσε πέθανε...
Κάποιοι φίλοι παντρεύτηκαν, κάποιοι άλλοι χώρισαν, κάποιοι συνεχίζουν να φεύγουν, κάποιο παραμένουν άνεργοι και ζουν ακόμα στο πατρικό τους. Κάποιοι παθαίνουν κρίσεις πανικού, κάποιοι έχουν κατάθλιψη, κάποιοι αρρώστησαν, κάποιοι βλέπουν ψυχίατρο, κάποιοι σταμάτησαν να ελπίζουν, κάποιοι σταμάτησαν ακόμα και να ονειρεύονται. Το ξυπνητήρι χτυπάει κάθε πρωί στις 5μιση. Ανοίγω τα μάτια και ο γάτος μου με κοιτάει με παράπονο και απορία -Πάλι θα φύγεις? Πλένω το πρόσωπό μου, ντύνομαι, πίνω καφέ στα γρήγορα και φεύγω. Γυρνάω στο σπίτι στις 5 το απόγευμα, κουρασμένη, αποκαμωμένη, με πόδια πρησμένα και βαριά, λόγια και νεύρα που κατάπια. Νεύρα σπασμένα...
Κάνω μπάνιο και τηλεφωνώ στη μαμά μου, το στήριγμά μου. Πως ήταν η μέρα σου σήμερα παιδί μου? Καλή μανούλα μου, καλή... Της λέω ψέμματα. Θεέ μου, πόσο σιχαίνομαι τα ψέμματα. Κι έπειτα πέφτω για ύπνο πνιγμένη στα δάκρυά μου, κάθε βράδυ... Κατάθλιψη... Δεν ονειρεύομαι, δεν ερωτεύομαι. Σπρώχνω τις μέρες να φύγουν και μέσα σ' ένα σαββατοκύριακο προσπαθώ να ζήσω τη ζωή που έχασα όλη την εβδομάδα. Δεν προλαβαίνω, είμαι κουρασμένη. Στα μέσα του μήνα έχω ξοδέψει όλα μου τα χρήματα σε βενζίνες, σούπερ μάρκετ και λογαριασμούς. Έρχονται οι κρίσεις πανικού και νομίζω θα πεθάνω. Ιδρώνω, βουίζουν τ' αυτιά μου, χάνομαι. Και τα βράδια οι εφιάλτες, κόβεται η ανάσα, ξυπνάω μόνη και φοβισμένη, περιμένω να ξημερώσει. Αυτή είναι η ζωή μου στα 32 μου χρόνια.
Όχι η ζωή που ονειρεύτηκα ξαπλωμένη στα γρασίδια, αλλά η ζωή που κάποιοι άλλοι επέλεξαν για μένα. Μια ζωή γεμάτη θλίψη, άγχος, αγωνία. Και οι Κυριακές μου άδειες. Τι κρίμα που η ζωή δεν είναι Αμελί...
Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου