Ήταν η πέτρα που τραγούδησε κι ο αέρας που χόρεψε. Είναι η θέα που βαθαίνει την ψυχή. Είναι κι ο ήλιος που φωτίζει πιο πολύ. Τα χρώματα κρατάνε τον ρυθμό. Κι αν βρεθεί η χαμένη έμπνευση ανάμεσα στα έλατα και τα πεύκα, τότε τραγουδάνε κι οι κορμοί. Το νερό σβήνει την αναποληση.
