Δεν είναι εύκολες οι σχέσεις των ανθρώπων

Όλοι έχουμε κενά, ελαττώματα, ψυχολογικά. Όλοι από κάπου μπάζουμε, κάπου δεν είμαστε σωστοί, κάπου το χάνουμε. Άλλος είναι υπερβολικά ανασφαλής κι άλλος αλαζόνας. Άλλος δε διεκδικεί ποτέ το δίκιο του και είναι μονίμως το θύμα κι άλλος δε ζητά συγγνώμη που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω. Από πού προκύπτουν όμως όλα αυτά τα κενά; Τι μας δημιουργεί όλα αυτά τα ενοχλητικά ψεγάδια που δυνητικά μπορούν να μας στερήσουν την ευτυχία; Πολλοί παράγοντες θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο. Μπορεί να δημιουργήθηκαν από τον τρόπο που μας μεγάλωσαν οι γονείς μας, από τις καταστάσεις που αντιμετωπίσαμε στη ζωή μας, από το πώς

Τα μοναχικά βήματα

Υπάρχει λένε μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά που θα την βρούμε;

Προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ' τα χρόνια...

Αλήθεια τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ποιος θυμάται τι έγινε χτες, όλα θολά συγκεχυμένα...

Το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δύο πολέμων για να πάω στην κουζίνα για καφέ.

Οι αλήτες κοιτάζουν τα τραίνα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών, δεν είναι η βροχή αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε.

7 λόγοι που οι έξυπνοι άνθρωποι βρίσκουν δύσκολα σύντροφο

Βρήκαμε 7 λόγους για τους οποίους οι έξυπνοι άνθρωποι βρίσκουν πολύ πιο δύσκολα σύντροφο στην ζωή τους!

1. Δεν είναι προτεραιότητά μας οι σχέσεις

Για εμάς, η ζωή είναι γεμάτη από προοπτικές και δυνατότητες και πολλές φορές έχουμε τόσα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε που δεν μας φτάνει καν ο χρόνος που έχουμε. Γενικότερα, δεν αναζητάμε μια σχέση για να γεμίσουμε το χρόνο μας. Αυτός είναι ήδη γεμάτος. Αναζητάμε μια σχέση που θα κάνει την διαφορά στην ζωή μας.

Οι Σάλπιγγες της Αποκαλύψεως - Τάσος Λειβαδίτης (ποίημα)

Κάποτε θα καταστρέψω όλα αυτά τα χειρόγραφα που άφησε πάνω στο τραπέζι μου ο διάβολος και που τα οικειοποιήθηκα χωρίς ντροπή – και μόνον αυτός που έκανε τη νύχτα πολλές φορές τον ίδιο δρόμο, μόνον αυτός έμαθε πως δεν υπήρξε ποτέ δρόμος

 κι αν συνεχίζω να ζω είναι γιατί δε θέλω να λησμονήσω ή βγαίνω μ’ ένα τσεκούρι στην πόρτα προς δόξαν του αιώνα μου – σχεδόν ερχόταν μια γυναίκα στην κάμαρά μου, όλα κρατούσαν λίγο σαν την αθωότητα, ύστερα γράφαμε σ’ ένα χαρτί το όνομά μας και το πετούσαμε από το παράθυρό μας (ίσως ήταν η ώρα που περνούσε η φήμη).

Τώρα η γυναίκα θα ’χει γεράσει σαν τη μητέρα ή το θωρηκτό Ποτέμκιν, στις γωνίες οι μέθυσοι με τις μπουκάλες στο στόμα σαν τις σάλπιγγες της Αποκαλύψεως και το χιόνι που πέφτει αόρυβα απ’ το πρωί σαν κάποιος να τινάζει το σπόγγο του παλιού σχολείου…