Mια κοινωνία η οποία δε διανοείται να πει κακή κουβέντα για άλλο άνθρωπο...

Αν ένας Ιάπωνας πει κάτι κακό για έναν συμπατριώτη του, αν ο Χαρούκι πει ότι ο Καζούο είναι κλέφτης, τότε η αξιοπρέπεια του Καζούο έχει θιγεί, και ο Καζούο θα κάνει χαρακίρι. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να τρέξει στο κατάστημα της αυτοκτονίας και να αγοράσει όλο το σετ: το εγχειρίδιο της αυτοκτονίας, το μαχαίρι της αυτοκτονίας (λέγεται tanto και είναι σαν σπαθάκι), το χαλάκι της αυτοκτονίας, τη στολή της αυτοκτονίας, ένα λευκό κιμονό (το χρώμα του θανάτου). Έπειτα, θα ζητήσει από τον καλύτερό του φίλο να είναι παρών στη διαδικασία κρατώντας το σπαθί του σαμουράι. Ο Καζούο θα μπήξει το μαχαίρι στην κοιλιά του και θα τη σκίσει από τα αριστερά προς τα δεξιά. Αν ο πόνος είναι τόσο δυνατός που δεν μπορεί να τον αντέξει, τότε ο φίλος του, προκειμένου να τον προστατεύσει από αναξιοπρεπείς κραυγές, θα σηκώσει το σπαθί του σαμουράι και θα τον αποκεφαλίσει. Με την αυτοκτονία ο Καζούο καθαρίζει το όνομά του, εξαγνίζεται. Όμως, αν μετά από καιρό αποδειχτεί ότι ο Καζούο δεν είχε κλέψει και άδικα τον κατηγόρησε ο Χαρούκι, τότε όλη η κοινωνία θα γυρίσει το βλέμμα της πάνω στον Χαρούκι, και ο Χαρούκι δε θα μπορεί να υπάρξει σ' αυτήν την κοινωνία. Έτσι, θα είναι η σειρά του να πάει στο κατάστημα της αυτοκτονίας και να αγοράσει όλο το σετάκι. Αυτή η παράδοση στην Ιαπωνία έχει δημιουργήσει κάτι καταπληκτικό: μια κοινωνία η οποία δε διανοείται να πει κακή κουβέντα για άλλο άνθρωπο· και αν ποτέ τολμήσει να ξεστομίσει κάτι, θα το έχει ελέγξει χίλιες φορές και θα είναι απολύτως σίγουρη γι’ αυτό που θα πει.

Εμείς εδώ -και δε βγάζω την ουρά μου απέξω- ανοίγουμε το στόμα μας και δεν ξέρουμε τι λέμε, από αργόσχολες κουβέντες και σχόλια για πράξεις ανθρώπων που απουσιάζουν, μέχρι τη διάδοση ανυπόστατων και κακόβουλων πραγμάτων με σκοπό συνειδητά να προκαλέσουμε βλάβη στον άλλο. Από στόμα σε στόμα -σπασμένο τηλέφωνο- λέγονται τέρατα, και αδιαφορούμε για τον πόνο που προκαλούμε στον άλλον: στον γείτονα, στον φίλο, στον συμμαθητή, στον συνάδελφο, στον πολιτικό αντίπαλο. Πιστεύω ότι αυτό έχει σχέση με ένα αίσθημα μειωμένης αυτοπεποίθησης και μειονεξίας που έχουμε για μας. Βλάπτοντας τον, μειώνουμε την απόσταση που θεωρούμε ότι μας χωρίζει από αυτόν. Αν τον εξοντώσουμε, ακόμη καλύτερα, στα σίγουρα θα περάσουμε εμείς μπροστά, και το ευχαριστιόμαστε που το κάνουμε, η διαδικασία αυτή μάς φέρνει ηδονή. "Φτιάξε καφέ να σου τα πω…" "Τα έμαθες; Ο τάδε και η τάδε… Εγώ θα σου τα λέω όλα;" Βέβαια, θα μπορούσαμε να βγούμε μπροστά και με άλλον τρόπο, αλλά αυτό μάς ζητάει να δουλέψουμε με τον εαυτό μας και το κουτσομπολιό ή η κακόβουλη διασπορά ψεύτικης είδησης είναι πανεύκολη υπόθεση. Η συνειδητοποίηση, όμως, της αιτίας που μας κάνει μοχθηρούς και κακούς μάς βάζει από μόνη της σε μια διαδικασία να γίνουμε καλύτεροι, ανθρωπινότεροι.