Με άλλα λόγια κρίση Νερού

 

Σε όλα τα μνημόνια που υπέγραψε από το 2011 και μετά η Ελλάδα κατά την περίοδο της κρίσης, υπήρχε όρος περί ιδιωτικοποίησης των εταιρειών ύδρευσης και σύσταση μιας Ρυθμιστικής Αρχής Υδάτων που θα επιβλέπει τη νέα αγορά.

Ωστόσο το Συμβούλιο της Επικρατείας με διαδοχικές αποφάσεις του, έκρινε πως κάτι τέτοιο είναι απολύτως παράνομο και αντισυνταγματικό, καθώς το Σύνταγμά μας προβλέπει πως οι εταιρείες

ύδρευσης και αποχέτευσης υπόκεινται στον ευθύ και αποτελεσματικό έλεγχο του Δημοσίου, δια της κατοχής τουλάχιστον της πλειοψηφίας του μετοχικού τους κεφαλαίου. Το ΣτΕ μάλιστα αναγνωρίζοντας τη ζωτική σημασία του νερού και την διαφοροποίησή του από κάθε άλλο «προϊόν» της αγοράς, ακύρωσε πρόσφατα ως παράνομη και αντισυνταγματική την ένταξη της ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο.

Πως αντέδρασε η κυβέρνηση; Ακύρωσε με νόμο την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας! Με άλλα λόγια ενώ η δικαιοσύνη απεφάνθη πως οι εταιρείες ύδρευσης θα πρέπει να παραμείνουν σε δημόσιο έλεγχο γιατί έτσι ορίζει το σύνταγμα της χώρας, η κυβέρνηση απλώς την αγνόησε, την ακύρωσε, και συνεχίζει να έχει τις εταιρείες ύδρευσης Αθήνας και Θεσσαλονίκης προς πώληση σε ιδιώτες. Εδώ φυσικά προκύπτουν ερωτήματα σχετικά με το κράτος δικαίου στη Ελλάδα και τη διάκριση εξουσιών. Μπορούν  κυβερνήσεις να εφαρμόζουν επιλεκτικά  δικαστικές αποφάσεις κατά την αρεσκεία τους; Είναι η ιδεοληψία της νεοφιλελεύθερισμού ότι «το κράτος δεν πρέπει να έχει ούτε περίπτερο», όπως μου έλεγε ο  Άδωνις Γεωργιάδης και η Μιράντα Ξαφά, ισχυρότερο από το Σύνταγμα της χώρας;

Και ενώ λοιπόν οι νομικές ομάδες που υπερασπίζονται το νερό τρέχουν να υποβάλλουν αίτηση συμμόρφωσης, να υποχρεώσουν δηλαδή με δικαστική απόφαση την κυβέρνηση να εφαρμόσει την απόφαση του ΣτΕ (!), η κυβέρνηση προχωρά ακόμα πιο πέρα: Κατεβάζει νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο οι κρατικές αρμοδιότητες ρύθμισης και ελέγχου όλων των φορέων παροχής της δημόσιας υπηρεσίας ύδρευσης και αποχέτευσης της χώρας αφαιρούνται από το αρμόδιο Υπουργείο και ανατίθενται στην ανεξάρτητη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ), που μετονομάζεται σε «Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων». 

Δικαστήριο της Χώρας, παρουσιάζοντάς το ως απόφαση της ανεξάρτητης ρυθμιστικής αρχής και όχι της κυβέρνησης, αποφεύγοντας έτσι και το όποιο πολιτικό κόστος;
Για κάτι που δεν πουλιέται, το νερό, οι δημόσιες υπηρεσίες ύδρευσης, η κυβέρνηση φτιάχνει Αγορά και βάζει και ρυθμιστή της αγοράς! Και ας μη πουλιέται τίποτα. Και οι ίδιοι ορκίζονται πως δεν πωλείται τίποτα. Για ποιο λόγο λοιπόν φτιάχνεται η αγορά;

Ναι, αλλά η ΡΑΕ δεν είναι μια δημόσια αρχή; Δεν εξακολουθούν δηλαδή η εταιρείες ύδρευσης να βρίσκονται υπό τον έλεγχο του δημοσίου όπως απαιτεί το Σύνταγμα;
Σύμφωνα με την τέως αντιπρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας κα. Μαρία Καραμανόφ, έναν άνθρωπο που ξέρει όσο λίγοι το νομικό σκέλος του θέματος του νερού στην Ελλάδα, η ΡΑΕ (όπως άλλωστε όλες οι ρυθμιστικές αρχές) δεν υπάγεται ούτε καν στην εποπτεία του Δημοσίου, έχει αποφασιστικές αρμοδιότητες και οι πράξεις της είναι εκτελεστές χωρίς να υπόκεινται σε κανενός είδους έλεγχο νομιμότητος ή σκοπιμότητος από τον αρμόδιο Υπουργό. Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον δημόσιο έλεγχο του νερού ως κοινωφελές αγαθό που απαιτεί η νομολογία του ΣτΕ για τις υπηρεσίες υδροδότησης και αποχέτευσης, δεδομένου ότι είναι εξ ορισμού προορισμένη και οργανωμένη ώστε να ρυθμίζει τα ζητήματα που ανακύπτουν στον χώρο της αγοράς και του ανταγωνισμού σύμφωνα με το πνεύμα και τους κανόνες που διέπουν τα πεδία αυτά.

Αυτός ο ανταγωνισμός στον χώρο της αγοράς αποτυπώνεται και στο υπό συζήτηση νομοσχέδιο: Για παράδειγμα προβλέπεται ότι η ΡΑΕ επιλύει «διαφορές µεταξύ προσώπων που δραστηριοποιούνται στον τοµέα της παροχής υπηρεσιών ύδατος», καθώς και «διαφορές µεταξύ των πελατών/καταναλωτών και των παρόχων υπηρεσιών ύδατος, καθώς και µεταξύ παρόχων». Είναι σαφές πιστεύω ότι εδώ έχουμε διατυπώσεις που περιγράφουν μια αγορά και μάλιστα μια ανταγωνιστική αγορά, παρά μια δημόσια διαχείριση για ένα κοινωφελή ζωτικό πόρο όπως είναι το νερό.

Η έρευνά σας έχει στοιχειοθετήσει το πόσο καταστροφική είναι μια τέτοια πολιτική. Σταχυολογείστε μας τους βασικούς λόγους που στηρίζουν αυτή την άποψη
Αύξηση τιμολογίων και υψηλότερο κόστος για τους καταναλωτές, μείωση της ποιότητας του νερού, ελλιπής συντήρηση, περικοπές σε επενδύσεις, περιορισμένη διαφάνεια και συμμετοχή του κοινού στη λήψη αποφάσεων σχετικά με τη διαχείριση του νερού, ανισότητα στην πρόσβαση στο νερό. Θα πρέπει η κοινωνία μας να σκεφτεί πολύ σοβαρά αν θα ήθελε να παραδώσει αυτό τον ζωτικό πόρο στα χέρια πολυεθνικών που σκοπός της λειτουργίας τους είναι να βγάζουν κέρδη.

Το νερό δεν είναι σαν ένα πουκάμισο, ένα λουκάνικο, μία τηλεόραση. Το νερό δεν είναι εμπόρευμα καθώς δεν υπάρχει επιλογή, χωρίς αυτό πεθαίνεις. Και ζώντας στην εποχή της κλιματικής αλλαγής, το ποιος θα διαχειρίζεται αυτόν τον πολύτιμο πόρο τα αποθέματα του οποίου ολοένα και μειώνονται, αποκτά στρατηγική σημασία.
Ειδικά για την περιοχή της Μεσογείου πού αποτελεί hotspot της κλιματικής κρίσης καθώς θερμαίνεται δύο φορές γρηγορότερα από οποιοδήποτε άλλο σημείο του πλανήτη, οι προβλέψεις των επιστημόνων είναι τρομακτικές. Παρατεταμένες ξηρασίες και ερημοποίηση. Με άλλα λόγια Κρίση Νερού.

Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλοι: Τι θα γινόταν εάν αντί της ενεργειακής κρίσης που βιώνουμε τώρα, είχαμε να αντιμετωπίσουμε μία κρίση νερού; Τι θα γινόταν αν αντί των Χρηματιστηρίων Ενέργειας που έχουμε τώρα στην Ευρώπη, υπήρχαν Χρηματιστήρια Νερού; 

Πηγή: https://m.tvxs.gr