να ζεις, ν' αγαπας και να μαθαίνεις -ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ-

Δεν ξέρω πόσοι από σας γνωρίζετε το βιβλιοπωλείο «Τα φώτα της πόλης» στο Σαν Φραντζίσκο.

Μια απλή χειρονομία

Mία ιστορία, από το βιβλίο «Βάλσαμο για την ψυχή» (Jack Canfield - Mark Victor Hansen) η οποία περιγράφει, πως με απλές κινήσεις, μπορούμε να δώσουμε αγάπη στους συνανθρώπους μας. Καθώς, είναι σημαντικό να κάνουμε πράξεις που να αποδεικνύουν την αγάπη και το σεβασμό μας, προς τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε.

"Ο Μαρκ πήγαινε σπίτι του από το σχολείο, μια μέρα, όταν είδε ένα αγόρι που περπατούσε λίγο πιο μπροστά να σκοντάφτει και να του πέφτουν τα βιβλία του, καθώς και ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ, ένα γάντι και ένα μικρό κασετόφωνο.

Η ζωή... είναι τώρα!

Ζήστε. Τι περιμένετε;

Μη μένετε μόνο στα υλικά αγαθά.

Εκδηλώστε τα συναισθήματά σας.

Ο Θεός αγάπησε τον άνθρωπο και έφτιαξε τη φύση.

Ο άνθρωπος αγάπησε τον εαυτό του και έφτιαξε τα σπίτια. Τις εξαρτήσεις. Τα ρούχα.

Ξεχνάμε όμως, πως οι καλύτερες στιγμές είναι αυτές που ζούμε, χωρίς ρούχα.

Δίνουμε και περιμένουμε να πάρουμε κάτι.

Όλα τα βλέπουμε σαν συναλλαγή. Ακόμη και την αγάπη.

Περιμένουμε κάτι για αντάλλαγμα.

Αναζητούμε το νόημα της ζωής και χάνουμε τις ωραίες μας στιγμές.

Το να περπατάς είναι ζωή. Το να γελάς είναι ζωή. Το να ζωγραφίζεις είναι ζωή.

Το να μυρίσεις ένα λουλούδι είναι ζωή...

Εσύ είσαι ζωή και ξεχνάς να ζήσεις.

Περιμένεις, συνεχώς κάτι περιμένεις.

Σπάνια ευχαριστιέται το εγώ σου.  

Δεν έχεις αντιληφθεί πως η ζωή είναι στο παρόν.

Είναι το τώρα. Αυτό που βιώνεις αυτή τη στιγμή. Ότι κι αν είναι.

Μην προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου, με απορίες του μυαλού.

Ζήσε στο τώρα και θα βιώσεις την ύπαρξή σου.

Νιώσε την επίγνωση που βρίσκεται μέσα σου.

                        ~Άγγελος Μητσόπουλος

Πρωτοχρονιά στα Γιάννενα

Κάνοντας μια πρωτοχρονιάτικη βόλτα στα Γιάννενα, λίγο πριν τη δύση του ήλιου, καταλαβαίνεις πως δεν κυκλοφορεί και πολύς κόσμος. Λίγοι επισκέπτες και λίγοι ντόπιοι, που περπατούν στη λίμνη και στους δρόμους.  Είναι πρωτοχρονιά κι αυτό στα Γιάννενα το καταλαβαίνεις από το μεσημέρι της παραμονής. Σουβλάκια, κλαρίνα και κόσμος να  διασκεδάζει μέχρι το βράδυ, λίγο πριν τις 12. Και μετά, το νέο έτος ξεκινάει κι αυτό διασκεδαστικά μέχρι την ανατολή του ήλιου, περιμένοντας τον ήλιο για να σηματοδοτήσει την έναρξη του νέου έτους, (-μόνο αν αλλάξουμε εμείς και κάνουμε πράξη τις ευχές θα γίνει και η νέα χρονιά ευτυχισμένη-). 

Γι αυτό το μεσημέρι της πρωτοχρονιάς επικρατεί μία απολαυστική ηρεμία στην πόλη. Καλή χρονιά σε όλους!

~Άγγελος Μητσόπουλος

Ευτυχισμένο το νέο έτος...

Χριστούγεννα στο Ελατοχώρι...

κ

Στιγμές χειμωνιάτικης γαλήνης... (Ελατοχώρι Ζαγορίου)

Κάτι θα μπορούσα 

ΚΑΜΕΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Αγναντεύεις έξω από το παράθυρο,

πρόσωπα πάνε κι έρχονται,

ψωνίζουν υποσχέσεις,

ανέκφραστα.

Εσύ, στη δική σου ουτοπία,

δεν νιώθεις την αδημονία των παιδιών

να ανοίξουν τα παιχνίδια τους.

Το τζάκι καίει και τις τελευταίες αναμνήσεις

από το περασμένο εορτασμό…

Στα μονοπάτια της ζωής...

Μικρό διαμέρισμα στό κέντρο της πόλης. Παράθυρο φωτισμένο μέσα στή νύχτα, το τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα, άλλο ένα ποτό στο ποτήρι. Το χέρι παίζει νευρικά με το τηλεχειριστήριο και οι εικόνες εναλλάσσονται με ταχύτητα στην οθόνη. Σκοτεινιασμένη η καρδιά κι ο γνώριμος κόμπος στο στομάχι να σφίγγει τα σωθικά. Βαρειά τα βλέφαρα, αλλά ύπνος δεν έρχεται. Χαμένη η ελπίδα, μεγάλο το αδιέξοδο.

 

Νιώθω την μοναξιά σου και σε καταλαβαίνω. Αφόρητο να' σαι μόνος, να μην έχεις κανένα να σε καταλάβει, να μην έχεις κανένα να ανοίξεις την καρδιά σου και να πείς τον πόνο σου, να μην έχεις κανένα να νοιάζεται για σένα. Κι αυτοί οι λίγοι φίλοι - ή μήπως γνωστοί; - να μην σε καταλαβαίνουν, και συ να μην έχεις όρεξη να επαναλάβεις πάλι την ρουτίνα. Τις ίδιες βαρετές διασκεδάσεις, τις ίδιες ανούσιες κουβέντες για την τρέχουσα επικαιρότητα, τα ίδια χοντροκομμένα αστεία.

Κάποτε διάβαζες το ένα βιβλίο μετά το άλλο, ήθελες να γνωρίσεις τα πάντα, νόμιζες πώς η τέχνη κι η φιλοσοφία θα σε οδηγήσουν στην αλήθεια. Αλήθεια δεν βρήκες, απογοητεύτηκες και τα βιβλία έγιναν περιοδικά «lifestyle», εντρύφησες στην τέχνη του ασήμαντου, βυθίστηκες στην εικονική πραγματικότητα, αφέθηκες στον γυαλιστερό κόσμο του ψέμματος. Φυγή από την καθημερινότητα όλα αυτά, όπως και τα ποτά που πίνεις.

Συντρίφτηκες από την αποτυχία των σχέσεών σου, κι έγινες καχύποπτος, δεν υπάρχουν φίλοι λες, δεν υπάρχει αγάπη. Πολλές εναλλαγές συντρόφων, κάθε φορά τα ίδια μεγάλα λόγια κι ενθουσιασμοί, στο τέλος πάντα αποτυχία. Μικροί θάνατοι οι χωρισμοί, δέν άντεξες τον πόνο, κλείστηκες στον εαυτό σου, κουράστηκες να πληγώνεις και να πληγώνεσαι. Ώρες - ώρες αισθάνεσαι γέρος εκατό χρονών, νιώθεις σαν ξέμπαρκος ναυτικός στο καφενείο, σαν κι αυτούς που λένε τις ίδιες πάντα ιστορίες, περιμένοντας το τέλος. Κι όμως είσαι νέος ακόμα...

Κάποια στιγμή πίστεψες πως αν αποκτήσεις πολλά χρήματα θα λυθεί το πρόβλημα. Αυτό κάνουν όλοι είπες, αυτό είναι το σύνθημα της εποχής, αυτό έκαναν φίλοι και γνωστοί. Έπεσες με τα μούτρα στην δουλειά, έπαιξες στο χρηματιστήριο, κέρδισες, έχασες, απόκτησες διάφορα, κατανάλωσες, μα η μοναξιά σου παρέμεινε.

 H ζωή είναι ένα παραμύθι κι η ιστορία του εξαρτάται από σένα...

 http://lifedrops.pblogs.gr/2008/10/enas-mikros-thanatos-o-hwrismos.html

Διαβάστε το αξίζει...

Βρέθηκα σε ένα κατάστημα, στο διάδρομο με τα παιχνίδια.
Με την άκρη του ματιού μου, παρατήρησα ένα αγοράκι γύρω στα πέντε, το οποίο κρατούσε μια κούκλα.
Δε σταματούσε να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να τη σφίγγει προσεκτικά πάνω του.
Αναρωτήθηκα για ποιον προοριζόταν αυτή η κούκλα.

Μανταρίνι... ένα πολύτιμο φρούτο!

Μπορεί το μανταρίνι να παραμένει στη σκιά του πορτοκαλιού, είναι όμως ένα από τα πιο πολύτιμα φρούτα, καθώς μειώνει...
σημαντικά την πιθανότητα να προσβληθούμε από πολλές σοβαρές παθήσεις.

Μου είπαν...

Μου είπαν να πάω σχολείο...

Αλλά τα διδάγματα της ζωής, τα απέκτησα από τα βιβλία που δεν με ανάγκασε κανείς να διαβάσω.

Μου είπαν να σπουδάσω...

Αλλά το "πτυχίο" της  ζωής, το αποκτώ έχοντας επαφή με τον άφατο κόσμο μου και τη φύση.

Μου είπαν να πάω στο στρατό...

Αλλά τα πιο αληθινά χαμόγελα και τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση, μου προσφέρουν οι εθελοντικές πράξεις.

Μου είπαν να δουλέψω...

Αλλά καμία δουλειά, εκτός από το ποίημα που είδα στα μάτια σου, δεν με έκανε να νιώσω τόση ευτυχία. 

Γι' αυτό συνεχίζω να ζω, όπως εγώ θέλω να χαράξω το μονοπάτι των βιωμάτων μου. 

~Άγγελος Μητσόπουλος

Η Ικμάδα στην Αθήνα...

Το βιβλιοπωλείο «Παπανικολάου» και
οι εκδόσεις «Σοκόλη – Κουλεδάκη» σας προσκαλούν στην παρουσίαση

Ένα χωριό εκεί ψηλά...

Ένα χωριό εκεί ψηλά,
μέσα σε δέντρα και βουνά.
Μόνο η φύση του μιλά
και το νερό το διαπερνά.

Ένα χωριό που έχει τα δάση
γύρω, γύρω συντροφιά
κι ούτε καιρό δεν έχει χάσει
όση κι αν έχει ομορφιά.

~Άγγελος Μητσόπουλος

Παλιό πέτρινο γεφύρι

Το πέτρινο γεφύρι της φωτογραφίας βρίσκεται ανάμεσα από τα χωριά Ελατοχώρι και Μακρίνο.

Παλιότερα ένωνε τα δύο χωριά, μαζί με άλλα δύο γεφύρια που υπάρχουν στην περιοχή. 

Σύντομα θα φωτογραφίσουμε και τα υπόλοιπα γεφύρια.