Mία ιστορία, από το βιβλίο «Βάλσαμο για την ψυχή» (Jack Canfield - Mark Victor Hansen) η οποία περιγράφει, πως με απλές κινήσεις, μπορούμε να δώσουμε αγάπη στους συνανθρώπους μας. Καθώς, είναι σημαντικό να κάνουμε πράξεις που να αποδεικνύουν την αγάπη και το σεβασμό μας, προς τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε.
"Ο Μαρκ πήγαινε σπίτι του από το σχολείο, μια μέρα, όταν είδε ένα αγόρι που περπατούσε λίγο πιο μπροστά να σκοντάφτει και να του πέφτουν τα βιβλία του, καθώς και ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ, ένα γάντι και ένα μικρό κασετόφωνο. Ο Μαρκ γονάτισε και βοήθησε το αγόρι να μαζέψει τα σκορπισμένα στο έδαφος πράγματά του. Και μιας και πήγαν προς την ίδια κατεύθυνση, το βοήθησε να κουβαλήσει ένα μέρος του φορτίου του. Καθώς προχωρούσαν, ο Μαρκ έμαθε πως το αγόρι λεγόταν Μπιλ, ότι του άρεσαν τα βιντεοπαιχνίδια, το μπέιζμπολ και η ιστορία, ότι τον δυσκόλευαν πολύ τα άλλα μαθήματα κι ότι μόλις τα είχε χαλάσει με το κορίτσι του.
Έφτασαν πρώτα στο σπίτι του Μπιλ, που κάλεσε τον Μαρκ για ένα αναψυκτικό και για να δουν τηλεόραση. Το απόγευμα πέρασε ευχάριστα με λίγο γέλιο και κουβεντούλα, και μετά ο Μαρκ πήγε στο σπίτι του. Συνέχισαν να βλέπονται στο σχολείο και μετά απ’ αυτό έφαγαν μαζί μία, δύο φορές πριν αποφοιτήσουν κι οι δύο από το γυμνάσιο. Γράφτηκαν στο ίδιο λύκειο και στα χρόνια που ακολούθησαν διατήρησαν κάποια επαφή. Τελικά, έφτασε το πολυπόθητο έτος αποφοίτησης και τρεις εβδομάδες πριν πάρουν το δίπλωμα τους, ο Μπιλ ρώτησε τον Μαρκ αν μπορούσαν να κουβεντιάσουν.
Ο Μπιλ του θύμισε τη μέρα που πρωτογνωρίστηκαν, πριν από χρόνια. «Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί κουβαλούσα τόσα πράγματα στο σπίτι μου εκείνη τη μέρα;» ρώτησε ο Μπιλ.
Καθάρισα το ντουλάπι μου επειδή δεν ήθελα να το βρει ακατάστατο εκείνος που θα το παραλάβαινε. Είχα κρύψει μερικά από τα υπνωτικά χάπια της μητέρας μου και πήγαινα σπίτι για να αυτοκτονήσω. Όταν όμως περάσαμε λίγη ώρα μαζί κουβεντιάζοντας και γελώντας, συνειδητοποίησα ότι, αν είχα αυτοκτονήσει θα είχα χάσει εκείνες τις στιγμές καθώς και άλλες που πιθανώς να ακολουθήσουν. Βλέπεις, λοιπόν, Μαρκ, την ώρα που έσκυβες να μαζέψεις τα βιβλία μου εκείνη τη μέρα, έκανες κάτι πολύ περισσότερο. Μου έσωσες τη ζωή."
Έφτασαν πρώτα στο σπίτι του Μπιλ, που κάλεσε τον Μαρκ για ένα αναψυκτικό και για να δουν τηλεόραση. Το απόγευμα πέρασε ευχάριστα με λίγο γέλιο και κουβεντούλα, και μετά ο Μαρκ πήγε στο σπίτι του. Συνέχισαν να βλέπονται στο σχολείο και μετά απ’ αυτό έφαγαν μαζί μία, δύο φορές πριν αποφοιτήσουν κι οι δύο από το γυμνάσιο. Γράφτηκαν στο ίδιο λύκειο και στα χρόνια που ακολούθησαν διατήρησαν κάποια επαφή. Τελικά, έφτασε το πολυπόθητο έτος αποφοίτησης και τρεις εβδομάδες πριν πάρουν το δίπλωμα τους, ο Μπιλ ρώτησε τον Μαρκ αν μπορούσαν να κουβεντιάσουν.
Ο Μπιλ του θύμισε τη μέρα που πρωτογνωρίστηκαν, πριν από χρόνια. «Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί κουβαλούσα τόσα πράγματα στο σπίτι μου εκείνη τη μέρα;» ρώτησε ο Μπιλ.
Καθάρισα το ντουλάπι μου επειδή δεν ήθελα να το βρει ακατάστατο εκείνος που θα το παραλάβαινε. Είχα κρύψει μερικά από τα υπνωτικά χάπια της μητέρας μου και πήγαινα σπίτι για να αυτοκτονήσω. Όταν όμως περάσαμε λίγη ώρα μαζί κουβεντιάζοντας και γελώντας, συνειδητοποίησα ότι, αν είχα αυτοκτονήσει θα είχα χάσει εκείνες τις στιγμές καθώς και άλλες που πιθανώς να ακολουθήσουν. Βλέπεις, λοιπόν, Μαρκ, την ώρα που έσκυβες να μαζέψεις τα βιβλία μου εκείνη τη μέρα, έκανες κάτι πολύ περισσότερο. Μου έσωσες τη ζωή."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου