Επισκέφτηκα πρώτη φορά τους Γεωργουτσάτες το 2016. Μόλις, αντίκρισα της Δερόπολης τον κάμπο ένιωσα ένα σφίξιμο στην ψυχή... Νοσταλγία, αγανάκτηση, απορία; Όλα αυτά μαζί για έναν τόπο που έζησε πολλά και θα ζήσει ακόμη περισσότερα. Μια γωνιά του πλανήτη, στην οποία έχουν "παιχτεί" πολλοί αγώνες.
Έκτοτε πήγα πολλές φορές, θα πάω κι άλλες, γιατί αυτός ο τόπος με "τραβάει" σαν κάτι να θέλει να μου πει.
Μήπως είναι όλα αυτά που δεν πρόφτασε (ή δεν ήθελε) να μου πει ο (Ελατοχωρίτης) παππούς μου, ο οποίος πολέμησε στην Μουργκάνα;
Μήπως είναι η αστείρευτη πηγή εμπνεύσεως που πηγάζει από τα σπλάχνα της Δερόπολης;
