Μέχρι τη δεκαετία του 70, στο χωριό μας δεν είχαμε ούτε ρεμπέτικα, ούτε νησιώτικα, ούτε ζεϊμπέκικα ούτε, καλά καλά, κλαρίνο. Ένα γραμμόφωνο έβγαζαν στο μεσοχώρι και χόρευαν.
Στο χωριό μας ο παππούς μου δεν είχε
«παραδοσιακό» μπουζούκι. Ίσως φταίει που πρωτοεισήχθη στην ελληνική μουσική τη δεκαετία του 1930. Αλλά έγινε κι αυτό «παραδοσιακό».
Στο χωριό μας δεν γιορτάζαμε «Ημέρες Mozart», κυρίως γιατί δεν είχαμε ιδέα ποιος ήταν ο Μότσαρτ. Ακόμη και το κλαρίνο, «παραδοσιακό» μας όργανο που εισήχθη πρώτα σε τεκτονικές στοές και μετά στη συμφωνική ορχήστρα από τον Μότσαρτ, στο χωριό μας ήρθε στις αρχές του 20ου αιώνα ενώ στα Ιωάννινα το έμαθαν μόλις το 1830, από μια στρατιωτική μπάντα Γενιτσάρων. Και ήταν η πρώτη φορά που μπήκε στην δημοτική μουσική.
Αλλά τι σας λέω… Εδώ στο χωριό μας δεν είχαμε «παραδοσιακό» καραβάκι τα Χριστούγεννα, κυρίως γιατί μόνο με έναν τρόπο έρχεται καράβι στο βουνό και δεν έχει σχέση με τη θρησκεία! Ούτε όμως χριστουγεννιάτικο δέντρο είχαμε. Το μόνο που είχαμε ήταν η λειτουργία των Χριστουγέννων και το αρνί την επόμενη μέρα. Όχι όμως στην «παραδοσιακή» σούβλα αλλά στο φούρνο με χόρτα, για να αβγατέψει να χορτάσουν πολλοί.
Είχαμε όμως στο χωριό μας «παραδοσιακό» μπακαλιάρο την 25η Μαρτίου. Δεν είχε καμία σημασία που ο μπακαλιάρος είναι ψάρι του Βόρειου Ατλαντικού, ούτε που μας τον έφεραν οι Άγγλοι, ανταλλάσσοντας τον με σταφίδες. Για εμάς ήταν παράδοση.
Στο χωριό μας κάθε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Πάσχα, κάθε Τσικνοπέμπτη, δεν έβγαζαν τα μαγαζιά ψησταριές στο δρόμο με σουβλάκια. Ούτε καν στην πόλη δεν γινόταν μέχρι πριν μερικά χρόνια. Όμως πλέον αυτό έγινε "παράδοση" και χιλιάδες τουριστών επιδιώκουν να το απολαύσουν με κάθε ευκαιρία.
Πολλά ήθη και έθιμα δεν είχαμε στο χωριό μας και πολλά άλλα είχαμε, που δεν ξέρω πόσοι θα ήθελαν να τα είχαμε ακόμη• δεν ξέρω, ας πούμε, πόσες νύφες θα ήθελαν να απλώνουν στην βεράντα τους το σεντόνι της πρώτης νύχτας του γάμου, πόσοι από εμάς θα φοράγαμε στη δουλειά μας σαλβάρες, φουστανέλες, φέσια, τις «παραδοσιακές» καθημερινές φορεσιές των παππούδων μας (που, μεταξύ μας, μόνο ελληνικές δεν ήταν) και πόσοι θα ντύναμε τα αγοράκια μας με φουστάνια όπως μέχρι τη δεκαετία του ’70 έκαναν στο χωριό μας.
Κι αν εμείς και οι γονείς μας δεν είχαμε στο χωριό μας γιορτή του Αγίου Πατρικίου και Halloween και ημέρες Mozart, τα παιδιά μας στην πόλη τα έχουν. Και τα έφεραν αυτά, και τα χαίρονται, και τα γιορτάζουν. Και κανείς μας δεν μπορεί να πει αν σε εκατό χρόνια θα γίνουν κι αυτά παραδοσιακά ή όχι.
Μέχρι τότε όμως, ευτυχώς που ψάχνουμε, ανακαλύπτουμε και ενστερνιζόμαστε ό,τι δεν «είχαμε στο χωριό μας» και προχωράει η ανθρωπότητα!
-Theodore Alexiou-
https://www.facebook.com/Theodore.Alexiou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου