Περιστατικό τα μεσάνυχτα

 [..] Το ’89, εκεί που έβγαζα το τσίπουρο από το καζάνι, έρχεται ένας φίλος μου, παλιός συμμαθητής, να μου πάρει συνέντευξη. Τον ρωτάω «από μένα θα πάρεις συνέντευξη;» και μου απαντάει «κοίτα, ο πόλεμος έχει τελειώσει κι εσύ είσαι ακόμα ταμπουρωμένος». Υπήρχε η εφημερίδα «Λαϊκό Βήμα» και είχε ένα ένθετο «Λογοτεχνικό Λαϊκό Βήμα», οκτώ σελίδες, στα ελληνικά. «Γράψε», μου λέει, «εκεί, το ’χουμε ανάγκη». Εγώ έγραφα διηγήματα στα αλβανικά, τα οποία τα είχα χάσει. «Γράψε», μου λέει, «ελληνικά». Να γράψω ελληνικά; Μπορώ; Αλλά τα ελληνικά ήταν η μητρική μου γλώσσα. Δημοτικά τραγούδια, παραμύθια, όλα στα ελληνικά τα ’χαμε, μόνο βιβλία δεν είχαμε ελληνικά, να διαβάσουμε. Έκατσα, λοιπόν, και έγραψα, το ’δωσα στην εφημερίδα, μου άνοιξε η όρεξη κι έγραψα καμιά δεκαριά ελληνικά διηγήματα. Τον παρακάλεσα, μάλιστα, να μου τα γράψει στη γραφομηχανή, τον πλήρωσα κιόλας. Μου τα δακτυλογράφησε και στον δρόμο για την Αθήνα έγραψα κι άλλα κι έτσι βγήκε το «Περιστατικό τα μεσάνυχτα». Έφυγα το καλοκαίρι, τον χειμώνα έφερα και την οικογένεια, βγήκε και το βιβλίο κι εγώ ένιωσα ένας άνθρωπος που βρέθηκε σε λάθος τόπο. [..]

~Τηλέμαχος Κώτσιας