Η Δεροπολίτισσα συναντά την Ζαγορίσια γυναίκα

Ένα ζεστό πρωινό τ' Αυγούστου, κοντά στις πηγές του ποταμού Θύαμις, συναντιούνται τυχαία δυο γυναίκες, εκ πρώτης όψεως, φαντάζουν αγωνίστριες...

Η μια κατεβαίνει απ' το ξακουστό Ζαγόρι, η άλλη έρχεται από πέρα, από της Δερόπολης τον κάμπο.

 

-Καλημέρα κυρά.

-Καλημέρα σου.

-Πούθε είσαι;

-Απ' το Πάπιγκο, εσύ;

-Απ' έκει, απ' το Γιωργουτσάτι.

-Κάτσε να ξαποστάσεις.

-Μαθημένα τα βουνά απ' χιόνια...

-Για που το βαλες;

-Πηγαίνω στα Γιάννενα, ν’ ανταμώσω τα παιδιά, εσύ;

-Γυρίζω στο χωριό, απ' τα χειμαδιά.

-Μόνη σου, δεν σκιάζεσαι;

-Μπροστά σ΄αυτά που πέρασα, δεν είναι τίποτα δαύτο.

-Να σ' έχει ο Θεός καλά.

-Να 'σαι καλά. Υγεία. Όλα τα καλά!

 

Συναντήθηκαν για μια στιγμή κι αντάμωσαν μαζί όλες οι αγωνίες, οι αντιξοότητες, οι χαρές και τα πανηγύρια. Δυο τόποι με παράλληλη πορεία, με κοινές ανησυχίες. Ξενιτεμός, πόλεμοι, αντιδικίες, αδικίες. Κράτησαν γερά τις παραδόσεις και τα σπιτικά τους, σε Ζαγόρι και Δερόπολη, πότε πιο δύσκολα και πότε πιο εύκολα.

Δεν βάνεις στην ζυγαριά τις αγωνίες, παρά κρατιέσαι απ' τις παραδόσεις, τα έθιμα και παλεύεις άλλοτε φανερά, άλλοτε στο σκοτάδι. Όταν δεν είχαν από που να κρατηθούν, τους κράταγε η πίστη. Κι όταν το τοπίο γινόταν άγριο και ακανθώδες, πρότασσαν την υπομονή και το σπίτι.

Μέστωσε ο νους, απ’ τα χιόνια, την απαντοχή και το μάτι του ρουφιάνου.

Κι αν κάτι μας δίδαξαν οι αγώνες τους, είναι η επιμονή μέχρι να χτίσουν αυτό που θελαν, με πενιχρά μέσα αλλά με περίσσια αγάπη και αλληλοφροντίδα.

 

~Άγγελος Μητσόπουλος

(εξ Ελατοχωρίου Ζαγορίου)